Το 1987 πέρασα για πρώτη φορά τη μεταλική του πόρτα. Είχα φύγει από την ασφάλεια του Δημοτικού και είχα μεγαλώσει πια. Είχα ψηλώσει!

Μπαίντας στο αχανές προαύλιο, συνάντησα στη δεξιά πλευρα ένα ψιλο ημικλινές γήπεδο μπασκετ και κατι σαν κερκίδες. Φάτσα, ήταν το κτίριο του Γυμνασίου. Τη μια εβδομάδα πρωινό ήταν το 1ο Γυμνάσιο και απογευματινό το 2ο. Αριστερά, σαν καθρέφτης στεκόταν το αντίστοιχο Λύκειο. Θα έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για να περάσω σε εκείνη τη πλευρά.

Στη πρώτη μου χρονιά στο Γυμνάσιο, έδειξα τη τάση που είχα για τα κοινα. Πρόεδρος της τάξης και μέλος στο 15μελές συμβούλιο του σχολείου. Μέσα στις συζητήσεις για τη δημιουργία ενός κλειστού Γυμναστηρίου, που θα μείωνε τό ήδη τεράστιο προαύλιο. Οι συζητήσεις των 12χρονων αλλα και μεγαλύτερων ήταν για το πως θα μπορούσε αυτό να χρησιμοποιηθεί για αθλητικές αλλά και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Ιδέες, σοβαρές, παλαβές, Ελληνικές και… Αμερικάνικες. Μετά από 2(!) χρόνια συζητήσεων αποφασίστηκε να γίνει το Γυμναστήριο τελικα! Ήμουν Πρόεδρος στο 15μελές Συμβουλιο, όταν μας ανακοινώθηκε πως σταδιακά θα μας “έκοβαν” το προαύλιο.

Έτσι, όταν το 1990 περάσαμε την ίδια πύλη, είδαμε να έχει εξαφανισθεί το γήπεδο μπασκετ και αντί αυτού μια τεράστια και επίπεδη βάση με μπετό. Οι εργασίες είχαν ξεκινήσει και το όνειρο να ζήσω τελικό μπασκετ του σχολείου στο Γυμναστήριο ήταν πολύ κοντά στην υλοποίησή του! Ακόμη και… prom ονειρευόμασταν! Μην ξεχνάτε πως τότε η σειρά της γενιάς μας Beverly Hills 90210 είχε ξεκινήσει και όλη μας η εφηβική τρέλα έπαιρνε ιδέες από τον Brandon, την Brenda και τα λοιπα… τυπάκια της σειράς!

Τι λέτε πως έγινε;

Τον Μάιο του 1992, τελείωνα τη δεύτερη τάξη του Λυκείου. Το 1ο και το 2ο Λύκειο είχε δημιουργήσει πολύ καλες σχέσεις και έτσι αποφάσησαν οι μαθητές των σχολείων να οργανώσουν Πολιτιστικό 2ήμερο στο χώρο του Γυμναστηρίου. Εκθεση Φωτογραφίας (με συμμετοχή φωτογραφιών του Σωτηρη Ζαρταλούδη παρακαλώ), χειροτεχνίες και μια φοβερή συναυλία. Αναψυχτικά και μπύρες κερασμένα πρέπει να ήταν. Αυτό που θυμάμαι ήταν να τα κουβαλάω με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, ναι τον ηθοποιο, και να τα βάζουμε στον ειδικό χώρο.

Λέτε να δημιουργήσαμε πρόβλημα στον τάπητα; Μπα! Δεν υπήρχε. Το Γυμναστήριο εξακολουθούσε να είναι ένα γυμνό, με μια υποτυπόδη σκεπή. Αλλά ακόμη και έτσι το χρησιμοποιήσαμε και θεωρώ πως ήταν μια υπέροχη ενέργεια. Στο μυαλό μου όμως, εξακολουθούσε να παίζει το σενάριο του τελικού! Βέβαια, τώρα έμπαιναν και οι… πολιτικές σκέψεις! Τη νέα χρονια, θα είμαι ένας εκ των δυο Προέδρων 15μελους που θα έχουν τη χαρά και την τιμή να το εγκαινιάσουν! Μιλάμε για… μεγάλες στιγμές!!!

Ναι… Οχι!

Ο τελικός έγινε, στο Δημοτικό Γυμναστήριο. Το τμήμα μου έχασε με 2 πόντους διαφορά, διότι έχασα την πρώτη από τις δύο βολές που κέρδισα σε φάουλ! Ο αγαπημένος συμμαθητής και τρομερό ταλέντο σε ποδόσφαιρο και basket Γιάννης Πουλιάδης το σήκωσε!

Νομίζω πως τελικά το 1995 άνοιξε εν τέλει τις πόρτες του το νέο Γυμναστήριο, αλλά φευ δεν είχε τις απαιτούμενες αδειοδοτήσεις. Βλέπεις στο Ελλαδιστάν, ένα Γυμναστήριο μπορεί να λειτουργεί για 20+ χρόνια χωρίς άδειες…

Σήμερα λοιπόν, έπεσε στο μάτι μου το συγκεκριμένο post από τον Δήμο: http://www.dimosbyrona.gr/article.php?id=6348. 20+ χρόνια μετά… και από τη μια λέω μπράβο σε μια Δημοτική Αρχή που κάνει το αυτονόητο, αλλά από την άλλη ξεκαρδίζομαι με την τελευταία πρόταση του άρθρου:

Προτεραιότητα αυτής της Δημοτική Αρχής είναι ασφαλή άθληση των νέων μας στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Δήμου.

Αληθεια το κολυμβητηριο… έτσι ρωτάω…