25 Μαΐου… Οι Έλληνες τσίμπησαν το ειρωνικό λογοπαίγνιο των Ισπανών (σίγουρα Ελληνικό χέρι κρύβεται πίσω από αυτό!) και γέμισαν τις πλατείες. Όπως, τότε… “Παπαθεμελή, Παπαθεμελή…” και τότε… “Σήκωσέ το το γαμημένο…”

Κάποιοι ένιωσαν, πραγματικά, την ανάγκη να βγουν στο δρόμο και να φωνάξουν, να δηλώσουν, να μουντζώσουν… άλλοι απλά βγήκαν για “να δουν τι παίζει”, να “τσιμπήσουν κανένα μωρό”, “να ακολουθήσουν τη μόδα της εποχής”.

26 Μαΐου… Η επόμενη μέρα φέρνει ενθουσιασμό. Το εγχείρημα έπιασε. Ο Έλληνας (ή τουλάχιστον ένα ποσοστό των Ελλήνων) σήκωσε τον κώλο του (συγχωρέστε τα “γαλλικά” μου) από τον καναπέ. Κατέβηκε στις πλατείες των πόλεων… Αθήνα, Χίος, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Χανιά, Άρτα,… Μια συμβολική κίνηση για κάποιους (κυρίως για τα πολιτικά λαμόγια και τα λοιπά κομματόσκυλα), μια αρχή για άλλους. Για τους Πολίτες… για τους Πολίτες με μυαλό.

Άναψαν τα blogs (εδώ εγώ γράφω για δεύτερη seri ημέρα!), τα status και τα likes, κελάηδησε το twitter.

Μετά… τι;

Ωχ! Το μετά. Η προσπάθεια να διατηρήσεις την αγανάκτιση (στο λεπτό όριο της βίαιης επανάστασης) και πάνω σε αυτή να αρχίζεις να βγάζεις “γράμματα”… να βγάλεις τον “Αγα” από πάνω της (όπως τότε το 1821) να εξαφανίσεις το καθυστερημένο “να” που όλα αυτά τα χρόνια το έχεις καταχραστεί… “να πάω για ψώνια”, “να αγοράσω σπίτι”, “να μεγαλώσω”, “να βγω στη σύνταξη”, “να ψηφίσω”, “να πάω να γαμηθώ!”. Όταν όλα αυτά θα γίνουν τότε η Αγανάκτιση θα γίνει κτίση, θα γίνει δημιουργία, θα γίνει ζωή!

Θέλει δουλειά. Θέλει υπομονή. Θέλει ξεσκαρτάρισμα. Θέλει τα λαμόγια που γεννήθηκαν πολιτικοί να πάρουν τον πούλο. Θέλει ο Έλληνας να καταλάβει πως αν επιθυμεί να ζει με προοπτική θα πρέπει να προσπαθήσει και να αποβάλλει και τη δική του λαμογιά…”έφαγες κλήση… πλήρωσέ την μαλάκα”, “κόψε απόδειξη”, “σεβάσου τη χώρα σου”, “γίνε ρουφιάνος και δώσε στεγνά εκείνον που σε κλέβει μπροστά στα μάτια σου”, “σταμάτα πια να είσαι ΜΑΛΑΚΑΣ!”, “σταμάτα να οδηγείς στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης (αυτό είναι ένα απωθημένο που κολλάει παντού!)”

Και ποιός θα κυβερνήσει;

Το τελευταίο χρόνο ακουγόταν ιδιαίτερα η έννοια του “κλειστού επαγγέλματος”. Ταρίφιδες, Φαρμακοτρύφτες, Δικηγόροι… ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ!

Νομίζεις πως δε μπορείς; Ναι ρε φίλε, εσύ που διαβάζεις το δικό μου κατεβατό. Δε νομίζεις πως μπορείς ΕΣΥ να αναλάβεις ένα μικρό κομμάτι της διακυβέρνησης; Εδώ με μια σου έξυπνη ατάκα στο facebook και δέχεσαι likes, σχόλια… μέχρι που κατεβάζεις 50.000 ανθρώπους στους δρόμους. Εσύ που είσαι καλός υπάλληλος, manager, διευθυντής και CEO. Εδώ με μια ορθή χρήση του ανθρώπινου δυναμικού σου και καταφέρνεις να φέρεις μια μικρή εταιρεία στην elite της αγοράς. Ποιός είπε πως αυτοί που κυβερνούν μια χώρα, διαφέρουν από εκείνους που διαχειρίζονται ένα portfolio, μια μικρή ή μεγάλη επιχείρηση; Όποιος το είπε, μάλλον ήταν πολιτικός και προσπαθούσε να διατηρήσει τα… κεκτημένα του.

Πόσες ιδέες, πόσες απόψεις είναι ικανές να δομήσουν μια στρατηγική συμμαζέματος και οργάνωσης αυτής της χώρας. Πόσα μυαλά (τεχνοκράτες, ιδεαλιστές) θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να φέρουμε τη χώρα μας σε μια ανοδική πορεία.

Ξέρεις κάτι; Δε θέλω να γίνω πλούσιος. Θέλω να έχω ποιότητα στη ζωή μου. Θέλω να αναπνέω, να ζω, να ερωτεύομαι, να παθιάζομαι… να ΖΩ!

“Όλοι οι Πολιτικοί είναι λαμόγια”

Όχι φίλε! Μαζί με όλα τα άλλα και τα στερεότυπα μας έφεραν σε αυτή τη κατάσταση. Ο λαός λέει πως “Μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά”. Όχι φίλε! Θα δώσω χρόνο και θα ξεσκαρτάρω. Αυτή τη στιγμή δε θέλω να χάσω τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσω ό,τι καλό μπορώ να βρω… όσο δύσκολά (το μόνο σίγουρο) θα κάνω να το βρω. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται πλέον, δεν είναι δεδομένη. Δεν έχει όνομα και επώνυμο. Έχει αξίες και αρχές που τις θεσπίζει ο καθένας μας. Πάνω σε αυτές θα πρέπει να ΚΤΙΣΟΥΜΕ ότι μας γκρέμισαν. Με υπομονή και επιμονή.

Οι Πολιτικοί μας “έκλεψαν” (εκτός αρκετών δις και μέρους της ζωής μας) λέξεις. Λέξεις σημαντικές… Επανίδρυση (Jefry), Επανεκκίνηση (Antonis), Επανάσταση (Aleka), Επαναπροσδιορισμός (Alexis), Εθνική (Yiorgos). Και εκεί έχουμε δουλειά. Πρέπει να τις πάρουμε και να τις γιατρέψουμε. Πρέπει να δώσουμε πίσω την έννοια που καταχράστηκαν, ξεφτίλισαν και αλλοίωσαν. Πρέπει να αναλάβουμε εμείς. Όχι με μια ανούσια ψήφο, αλλά με ουσιαστική προσφορά και συμμετοχή.

Εγώ, είμαι εδώ. Στρατιώτης. Εσύ;

ΥΓ: Την Αγανάκτηση θα εξακολουθώ να τη γράφω ανορθόγραφα μέχρι να λυτρωθούμε από τα πάθη μας! το “Η” σε εκείνο το σημείο αλλάζει τελειώς την έννοια που πρέπει να προσδώσουμε… όχι Ήττα!!!